|
En park' maljuna, frosta kaj silenta du ombroj pasis antaŭ temp' momenta. La lipoj: molaj, la okuloj: mortaj. En vent' perdiĝas vortoj la malfortaj. En park' maljuna, frosta kaj senhoma, pasinton sian vokis par' fantoma. — Ĉu vi memoras la ekstazajn horojn? — Kial pretendas vi de mi memorojn? — Batas la kor' je mia nom' resone? Ĉu min en sonĝ' vi vidas ĉiam? — Ho, ne. — Ah, belaj tagoj! dum feliĉon festi la buŝo tuŝis buŝon! — Povas esti. — Ah, sub lazuro la esper' giganta! Venkita, fuĝis ĝi al ĉiel' nigranta. Kaj ili marŝis sur herbaĵo mola, iliajn vortojn aŭdis nokto sola. |